ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ

 

Ζίου Ζίτσου

Το Ζίου Ζίτσου (Ιαπωνικά 柔術), είναι μία πολύπλευρη πολεμική τέχνη που, που επιτρέπει στον ασκούμενο να είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε οποιαδήποτε κατάσταση άμυνας ή επίθεσης και γενικά κοντινής μάχης. Κάποιος που γνωρίζει αυτήν την πολεμική τέχνη, είναι ικανός να αντιμετωπίσει πάσης φύσεως αντιπάλους, καθώς και να είναι σε θέση να υπερασπιστεί ένα άλλο άτομο. Περιλαμβάνει γροθιές, λακτίσματα, κλειδώματα, ρίψεις αλλά και έλεγχο του αντιπάλου στο έδαφος αλλά και από όρθια θέση.

Το ζίου ζίτσου ήταν η πολεμική τέχνη που γνώριζαν οι περιβόητοι πολεμιστές της Ιαπωνίας, Σαμουράι, οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν στην Ιαπωνία από τον 12ο αιώνα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Σήμερα είναι μια ευρέως διαδεδομένη πολεμική τέχνη, η οποία κερδίζει όλο και περισσότερους οπαδούς.

Το ζίου ζίτσου σαν λέξη, είναι συνδυασμός της λέξης τζου, που σημαίνει ευγένεια, απαλότητα καθώς και ευλυγισία-ευκαμψία. Το δεύτερο συνθετικό είναι το τζούτσου, το οποίο σημαίνει τέχνική, τέχνη αλλά και ικανότητα.

Έτσι αρκετοί ερμηνεύουν τη φράση ζίου ζίτσου, ως την ευγενική τέχνη, την τέχνη της απαλότητας, την άοπλη τέχνη της αυτοάμυνας ή και ως τέχνη και ικανότητα της ευλυγισίας και ευκαμψίας. Αν και οι παραπάνω ερμηνείες δεν είναι λανθασμένες, αποτυγχάνουν να περιγράψουν σε μεγάλο βαθμό τις τεχνικές πτυχές της τέχνης. Για παράδειγμα, την περίοδο Έντο, υπήρχαν σχολές που ενείχαν την φιλοσοφία του χειρισμού της δύναμης μέσω της απαλότητας, αλλά αυτό δεν ήταν καθολικό, διότι κάποιες άλλες σχολές δίδασκαν την τέχνη με τρόπο σκληρό, μέσω της πάλης και της δύναμης.

Το όνομα «ζίου ζίτσου» άρχισε να χρησιμοποιείται τον δέκατο έβδομο αιώνα, στην αρχή από λίγες σχολές. Με πάροδο του χρόνου όμως, κατέληξαν αρκετές διάσημες σχολές να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα.

Τον δέκατο ένατο αιώνα έγιναν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στην Ιαπωνία. Η μεγαλύτερη ήταν η επαναφορά της εξουσίας στον αυτοκράτορα και ταυτόχρονη πτώση του σογκούν καθώς και κατάργηση της τάξης των Σάμουραι. Εξαιτίας του τελευταίου γεγονότος σε συνδυασμό με την τάση για εκσυγχρονισμό με βάση τα δυτικά πρότυπα, αρκετοί δάσκαλοι έκλεισαν τις σχολές τους και εργάστηκαν ως ιατροί, και άλλοι άρχισαν να επιδίδονται σε μάχες με στοιχήματα, έχοντας ως σκοπό το θέαμα. Αυτές οι μάχες για χρήματα ή μεταξύ των μαθητών διαφορετικών σχολών Τζου-Τζούτσου, τους έδωσε μία πάρα πολύ άσχημη φήμη, κάτι που προσπάθησε να εξαλείψει ο Τζιγκόρο Κάνο, ο ιδρυτής του Κόντοκαν Τζούντο.

Το Κόντοκαν Τζούντο που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην αρχή έγινε γνωστό σαν Κάνο-Ρύου Τζου-Τζούτσου και αργότερα σαν Τζούντο, το οποίο είναι άμεσος απόγονος του ζίου ζίτσου, το οποίο όμως ακολούθησε άλλη εξέλιξη, μέχρι που έγινε ολυμπιακό άθλημα την δεκαετία του εξήντα.

Από το Κοντόκαν Τζούντο προέρχεται το βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου, μέσω του Μιτσούγιο Μαέντα, ο οποίος δίδαξε τον Κάρλος Γκρέισι στη Βραζιλία στις αρχές του 20 αιώνα.

Το Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου (Brazilian Jiu Jitsu) είναι μια πολεμική τέχνη που έλκει την καταγωγή της από την Ιαπωνία. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι οι εξαιρετικά επιτηδευμένες τεχνικές εδάφους (κλειδώματα, ακινητοποιήσεις, εξαρθρώσεις, πνιγμοί κ.λπ.). Αν και είναι εμφανής η καταγωγή του από το Τζούντο, οι τεχνικές ρίψεων σε αυτό έχουν μειωθεί και το πραγματικό ενδιαφέρον αρχίζει όταν και οι δύο αθλητές βρεθούν στο έδαφος, καθώς εκεί η ποικιλία των τεχνικών είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που θα δει κανείς στο Τζούντο – το πιο προφανές παράδειγμα είναι οι τεχνικές κλειδωμάτων και εξαρθρώσεων στα πόδια. Κατά τα λοιπά, πρόκειται για μια πάλη (η οποία ενίοτε γίνεται και χωρίς τζουντόγκι, στους αγώνες «no-gi»), πράγμα που σημαίνει ότι περιλαμβάνει και το παιχνίδι της ανατροπής του αντιπάλου με διάφορους τρόπους.

Οι πιο γνωστοί ιδρυτές του είναι οι αδελφοί Γκρέισι (Gracie) και ο Λουίζ Φράνσα . Αυτοί έμαθαν το Κοντοκάν Judo από τους μαθητές του ιδρυτή του, Γιαπωνέζου Τζιγκόρο Κάνο και το εξέλιξαν σε μια νέα πολεμική τέχνη, το Brazilian Jiu-Jitsu. Ο Κάνο δημιούργησε το Κοντοκάν Judo από το παραδοσιακό γιαπωνέζικο Ζίου Ζίτσου (jujutsu) γιατί θεωρούσε τον όρο Ζίου Ζίτσου αδύναμο να περιγράψει την τέχνη του.

Στις αρχές του 1900, ένας Γιαπωνέζος αξιωματούχος, ο Mitsuyo Maeda, ο οποίος στάλθηκε από την κυβέρνηση του για να οργανώσει την Γιαπωνέζικη παροικία, γνωρίζεται με τον Gastao Gracie, εγγονό του George Gracie, ο οποίος ήταν πολιτικός, και τον βοήθησε χρησιμοποιώντας την επιρροή του να επιτελέσει το έργο του. Ο Maeda, ο οποίος ήταν πρώην πρωταθλητής στο Ζίου-Ζίτσου και το Judo, σε αντάλλαγμα δίδαξε τον γιο του Gastao, τον Carlos, την τέχνη αυτή. Το 1925 ο Carlos και τα αδέρφια του μετακόμισαν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και άνοιξαν την πρώτη Ακαδημία Brazilian jiu jitsu. Εκεί ήταν που το Ζίου Ζίτσου εξελίχθηκε στο Brazilian Jiu–Jitsu (BJJ). Πιο συγκεκριμένα ο Carlos και τα αδέρφια του, αφαίρεσαν όποια τεχνική έκριναν ότι δεν ήταν ρεαλιστική και πρακτική κάτω από συνθήκες μάχης και αυτοάμυνας, ενώ κάποιες άλλες τις τροποποίησαν ανάλογα. Στο Ρίο υπήρχε μεγάλο πρόβλημα εγκληματικότητας και κάτω από αυτές τις συνθήκες, πρώτη προτεραιότητα της οικογένειας Gracie ήταν να διδάξει στους μαθητές του BJJ ρεαλιστικές τεχνικές που θα τους βοηθούσαν να επιβιώσουν στο δρόμο, και λιγότερο τεχνικές που χρησιμοποιούνται σε αθλητικές αναμετρήσεις. Ο άνθρωπος ο οποίος όμως επηρέασε πολύ την εξέλιξη του BJJ, ήταν ο νεώτερος αδελφός του Carlos, ο Helio. Ο Helio σε αντίθεση με τα αδέρφια του ήταν ένας ασθενικός και μικροκαμωμένος, άνδρας ο οποίος δεν μπορούσε να εφαρμόσει όλες τις λαβές του Ζίου-Ζίτσου, πολλές από τις οποίες στηρίζονταν πιο πολύ στην δύναμη παρά στην τεχνική. Έτσι αναγκάστηκε να προσαρμόσει πολλές από αυτές τις τεχνικές στο δικό του σωματότυπο, χρησιμοποιώντας άλλες τοποθετήσεις του σώματος, και άλλους μοχλούς οι οποίοι τον βοήθησαν να τις εφαρμόσει με επιτυχία ακόμη και εναντίον βαρύτερων και δυνατότερων αντιπάλων.

Αν και η ιστορία του βραζιλιάνικου Zίου Zίτσου, αναγνωρίζει ως κύριους ιδρυτές την οικογένεια Γκρέισι, υπήρχαν και άλλοι πρωτοπόροι τήσαν τέχνης με κυριότερους τους Λουίζ Φράνσα και Οσουάλντο Φάντα.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org/